Idźcie i głoście

Może niektórzy z nas spotkali kiedyś na ulicy dużego miasta grupkę ludzi, którzy śpiewali i dawali świadectwo o Jezusie. Może innym razem zdarzyło się, że do naszych drzwi zapukali członkowie jakiejś wspólnoty kościelnej i chcieli porozmawiać o Bogu, zapraszali do lektury Pisma Świętego. Najpewniej wywołało to u wielu z nas zdziwienie i zaskoczenie. Niektórzy mogli pod nosem powiedzieć, że takie wydarzenia powinny odbywać się w kościele, bo przecież łatwo pomylić tych ludzi z wyznawcami innych odłamów chrześcijaństwa lub z sektami. Ogólnie można stwierdzić, że nie jesteśmy przyzwyczajeni do akcji ewangelizacyjnych, wielu z nas traktuję wiarę jak sprawę bardzo prywatną. Jednak Jezus zachęcał uczniów, wszystkich bez wyjątku, do głoszenia Ewangelii po krańce świata.
 

Miłość jest żywa

Ewangelizacja to słowo, którego używa się dość powszechnie w języku kościelnym od kilkudziesięciu lat, ale najczęściej w potocznym rozumieniu ograniczamy je do wyżej wymienionych akcji, do niektórych wspólnot Kościoła i nie odnosimy tego terminu do życia wiarą w codzienności. Wielu próbuje głoszenie Dobrej Nowiny o Chrystusie zostawić tylko księżom, osobom konsekrowanym, katechetom, którzy rzekomo mają się zajmować tym „zawodowo”. Jest to bardzo błędne myślenie, niemające nic wspólnego z Ewangelią. Jezus bowiem gromadzi wokół siebie wspólnotę uczniów, których zadaniem jest wychowywać następnych uczniów. 
W ten sposób każdy chrześcijanin na mocy chrztu zostaje zaproszony do bycia uczniem – misjonarzem. „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (por. 1 Kor 9, 16), napisał św. Paweł. Nie można bowiem nie dzielić się doświadczeniem miłości Boga i zostawiać je tylko dla siebie. 

Dzisiejsze czasy – naznaczone sekularyzacją, odejściem od wiary – stanowią wyzwanie, abyśmy na nowo odkrywali znaczenie osobistego spotkania z Chrystusem i potrzebę opowiadania o Nim tym, którzy nie słyszeli albo zapomnieli o miłości Boga. Papież Benedykt XVI w liście apostolskim Ubicumque et semper pisał: „Przemiany społeczne, których byliśmy świadkami w ostatnich dekadach, mają złożone przyczyny, które sięgają korzeniami odległych czasów i głęboko zmieniły postrzeganie naszego świata. Wystarczy pomyśleć o olbrzymich postępach nauki i techniki, o zwiększeniu możliwości życiowych i przestrzeni indywidualnej wolności, o głębokich przemianach w dziedzinie ekonomii, o procesie mieszania się grup etnicznych i kultur w związku ze zjawiskiem masowej migracji oraz o wzrastającej wzajemnej zależności między narodami. Wszystko to miało swoje konsekwencje także w odniesieniu do wymiaru religijnego życia człowieka”. W związku z tym jesteśmy nieustannie zapraszani do realizacji nakazu misyjnego Jezusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15).
 

Codzienne świadectwo wiary

Żywy Różaniec jest szczególnie zaproszony do ewangelizacji, która nie jest działalnością akcyjną, ale codziennym świadectwem wiary. Zamysł bł. Pauliny Jaricot był bardzo prosty. Nie da się opowiadać o wielkich dziełach Boga, jeśli wcześniej nie przyjmiemy Jego słowa, nie przyjmiemy Jego bliskości i dobroci. Stąd tak ważne jest codzienne rozważanie wydarzeń z życia Jezusa i Maryi. Modlitwa różańcowa jest streszczeniem Ewangelii i pozwala nam każdego dnia odkrywać na nowo działanie Boga w życiu. Jeśli rozważamy różaniec we wspólnocie, mamy wsparcie braci i sióstr, przypominamy sobie, że nie jesteśmy sami na drodze wiary. Karmiąc się słowem Boga i trwając na modlitwie, uczymy się ewangelizacji. Opowiadanie o Bogu nie jest wtedy jakąś ekskluzywną czynnością, ale staje się czymś naturalnym.

Paulina Jaricot dzięki wspólnej modlitwie różańcowej odkrywała wiele przestrzeni ewangelizacji. Dostrzegała potrzeby misyjne w dalekich zakątkach świata i wiele możliwości pomocy misjonarzom. Widziała biedę w swoim otoczeniu, szczególnie w rodzinnym mieście Lyonie i starała się ewangelizować czynem, konkretem miłości. Ponadto stała się ogromnie wrażliwa na potrzeby społeczne robotników nie tylko w kwestii zapewnienia im godziwych warunków do pracy i uczciwego wynagrodzenia, lecz także troski o życie duchowe. Nierzadko bowiem nie mieli oni czasu i sił na pogłębianie więzi z Bogiem. Stała się też propagatorką i organizatorką różnych inicjatyw w postaci bibliotek objazdowych, kas pożyczkowych oraz fabryki „socjalnej”. Zależało jej na tym, aby ludzie mieli dostęp do dobrej literatury religijnej. Całe jej zaangażowanie wynikało z żywej relacji z Jezusem, czego podstawą było rozważanie tajemnic Jego życia. 

Najważniejsze jest spotkanie

Dzisiaj jest duże ryzyko zredukowania wiary katolickiej do zwykłego zbioru reguł i zakazów, do licznych i bogatych praktyk religijnych, do okazjonalnego przyjmowania niektórych sakramentów, do rozmytego lub surowego moralizowania. Taka wiara nie przemienia życia ochrzczonych i nie wytrzymuje próby czasu. Jak to określa dokument z Aparecidy: „Szary pragmatyzm codziennego życia Kościoła, w którym wszystko na pozór toczy się normalnie”, może toczyć jak rak życie wiary i czynić jałowymi wszelkie nasze wysiłki. Z kolei papież Benedykt XVI w encyklice Deus caritas est przypominał, że „u początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę”. W naszej modlitwie różańcowej możemy czerpać siły do spotykania Jezusa każdego dnia i stawania się świadkiem Jego miłości.  

 

Punkty do refleksji   

1. Za jakie działanie łaski w ostatnim czasie jestem szczególnie wdzięczny Bogu?

2. Z kim w ostatnim czasie rozmawiałem o doświadczeniu Boga w moim życiu?

ks. Łukasz Wiśniewski MIC