Moja parafia

Żywy Różaniec (ŻR) to chyba jedyna tak popularna wspólnota w naszych parafiach. Od dzieciństwa pamiętam ogłoszenia proboszcza o zmianach tajemnic różańcowych, o zaangażowaniu róż różańcowych w modlitwę w parafii. Kiedy już jako ksiądz zauważyłem w dość niewielkiej parafii w Skórcu, że było tam wtedy chyba ponad trzydzieści róż, odkryłem ogromny potencjał dzieła założonego przez bł. Paaulinę Jaricot. Widziałem nie tylko modlitwę tych setek osób, lecz także ich zaangażowanie w formację wiary i odpowiedzialność za wspólnotę parafialną.

 

Rozejrzyj się dookoła siebie!

Nasze parafie stanowią podstawową jednostkę organizacyjną współczesnego Kościoła na danym obszarze. Są parafie miejskie obejmujące osiedla czy dzielnice, są parafie wiejskie, które składają się z jednej dużej miejscowości albo nawet z kilkunastu mniejszych wiosek. Są takie wspólnoty, które mają jeden duży kościół parafialny, gdzie gromadzą się wszyscy, albo i takie, w których jest nawet kilka kościołów filialnych, dokąd księża dojeżdżają z posługą sakramentalną. 

Pewnie coraz częściej będzie się zdarzać, że niektóre parafie będą łączone w większe wspólnoty. Może już dzisiaj są tacy, którzy to na swój sposób przeżywają, bo zawsze w parafii byli wikariusze, a teraz proboszcz sam musi pełnić posługę. Parafia to jednak nie tylko administracja i zarządzanie dobrami Kościoła, to przede wszystkim wspólnota ludzi wierzących zgromadzona wokół Chrystusa. Dlatego tak ważna jest nasza osobista relacja z Jezusem, którą pogłębiamy w różnych wspólnotach czy ruchach kościelnych. Żywy Różaniec według intencji Założycielki ma być ogromną pomocą dla parafian w rozważaniu słowa Bożego, życiu nim na co dzień i zaangażowaniu się w parafię.

 

Napełnij się i idź!

Parafia jest miejscem katechezy i ewangelizacji. Comiesięczne spotkania ŻR są okazją do wysłuchania katechezy, przypomnienia sobie sensu modlitwy jako kontemplacji życia Jezusa i Maryi, która ma prowadzić do umiłowania Pana i świadczenia o Nim w codziennym życiu. Tylko ten, kto jest napełniony życiem Bożym i miłością naszego Pana, może iść i głosić Dobrą Nowinę o Chrystusie. Codzienna modlitwa różańcowa, zatrzymanie się nad sensem zbawczych wydarzeń i ich znaczeniem dla własnego życia są ogromną pomocą we wzrastaniu w wierze i w ewangelizacji. ŻR według zamierzeń bł. Pauliny nie może jednak skupiać się tylko na sobie i własnym rozwoju. Dlatego jak Założycielka niegdyś nieustannie troszczyła się o misje i ewangelizację, tak także dzisiaj zaprasza nas do wyjścia ze swojej strefy komfortu i pójścia do tych, którzy najbardziej potrzebują doświadczenia Bożej miłości. 

Dobrze wiemy, że w naszych parafiach żyją nie tylko ludzie wierzący i praktykujący. A nierzadko na terenie miejskich parafii katolicy stanowią mniejszość. Jest to ogromnym wyzwaniem ewangelizacyjnym. Jak dotrzeć do tych, którzy omijają szerokim łukiem wspólnotę Kościoła? Jakim językiem mówić do nich, aby orędzie Chrystusa znalazło podatny grunt i zostało przez nich przyjęte? Te i podobne pytania nieustannie spędzają sen z powiek osobom zaangażowanym w dzieło ewangelizacji. Przecież nie podejdziemy do osoby, która nie zna Chrystusa i nie wręczymy jej ot tak różańca, mówiąc: „Odmawiaj tę modlitwę”. Taki ktoś by nas zlekceważył i uznał za dziwaków.  

Formacja w ŻR stwarza przestrzeń na spotkanie z drugą osobą i daje szansę pokazania własnym życiem tego, co codziennie rozważamy w tajemnicach różańcowych. Ukazanie oblicza Chrystusa na  mojej twarzy pełnej modlitwy może być okazją dla drugiego do odkrycia miłości Boga. Kolejny krok do ewangelizacji może polegać na zaproszeniu takiej osoby do wspólnoty, która jest nie tylko organizacją społeczną, lecz także grupą żywych uczniów Jezusa. 

 

Wystarczy otworzyć oczy i serce

Niektórzy z nas mogą po lekturze tych słów stwierdzić, że nie umieją tak czynić. Inni powiedzą, że nie są jeszcze gotowi na taką misję ewangelizacyjną, aby iść do tych, którzy są daleko od Kościoła. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby uczyć się głoszenia Dobrej Nowiny w prostszy sposób – propagując idee ŻR w parafii. W zależności od wspólnoty parafialnej podejmuje się różne akcje różańcowe – promocyjne i ewangelizacyjne. Włączenie się w te aktywności, które polegają na wspólnej modlitwie na placach miast, na procesjach różańcowych, co stwarza nam szansę stania się świadkami wiary dla wielu, może pomóc nabrać odwagi w głoszeniu. Ponadto warto zadbać o promocję ŻR wśród swoich znajomych i sąsiadów. 

Otwartość na nowe osoby i nowe róże różańcowe stanowi wyznacznik naszej misyjności. Nie czekajmy tylko na efekt ogłoszeń księdza proboszcza, ale spróbujmy wykorzystać każdą chwilę sposobną do zachęcania innych, by włączali się w to wielkie dzieło Kościoła. Niech zachętę do zaangażowania się stanowią słowa św. Jana Pawła II z listu o różańcu, w którym papież napisał: „Różaniec jest także drogą głoszenia i zgłębiania misterium Chrystusa, na której ono wciąż na nowo przedstawia się na różnych płaszczyznach doświadczenia chrześcijańskiego. (…) Matka Boża Różańcowa również w ten sposób prowadzi dalej swe dzieło głoszenia Chrystusa. Historia różańca pokazuje, jak tej modlitwy używali zwłaszcza dominikanie, gdy Kościół przeżywał trudne chwile z powodu szerzenia się herezji. Dziś stoimy wobec nowych wyzwań. Czemuż nie wziąć znowu do ręki koronki z wiarą tych, którzy byli przed nami? Różaniec zachowuje całą swą moc i pozostaje narzędziem nie do pominięcia pośród środków duszpasterskich każdego dobrego głosiciela Ewangelii”.

 

Punkty do refleksji   

1. Komu mogę opowiedzieć o Żywym Różańcu?

2. W jakie akcje ewangelizacyjne mogłaby włączyć się nasza parafialna wspólnota Żywego Różańca?

ks. dr Łukasz Wiśniewski MIC