Niebieski szkaplerz
Szkaplerz bierze swój początek we Włoszech, gdzie czcigodna sługa Boża Urszula Benincasa (1547‑1618) założyła w 1583 roku Zgromadzenie Oblatek Niepokalanego Poczęcia NMP. Dała ona również początek Pustelniczkom Niepokalanego Poczęcia NMP. Reguły obu wspólnot zatwierdził papież Grzegorz XV w dniu 7 kwietnia 1623.
W Neapolu, w święto Ofiarowania Pańskiego 1617 roku, Urszula po przyjęciu Komunii św. miała widzenie Matki Bożej, odzianej w białą szatę, na którą była narzucona druga szata koloru niebieskiego. Maryja trzymała w swych ramionach Dziecię Jezus. Otaczało Ją wiele postaci ubranych w podobny sposób. Matka Boża odezwała się do Urszuli tymi słowami: „Przestań płakać, Urszulo, i zamień swe westchnienia na radość serdeczną; słuchaj uważnie, co ci powie Jezus, którego trzymam na swym łonie”. Z kolei Chrystus objawił jej, że założy ona klasztor, w którym trzydzieści trzy zakonnice będą wiodły życie samotne i odosobnione i będą odziane tak samo jak Najświętsza Maryja Panna, którą w swym widzeniu ujrzała Urszula. Osobom prowadzącym gorliwie ów tryb życia Zbawiciel obiecał specjalne łaski i wiele duchowych darów.
Czcigodna sługa Boża prosiła Pana Jezusa, aby rozciągnął te łaski również na tych, którzy żyjąc w świecie, będą mieli szczególne nabożeństwo do tajemnicy Niepokalanego Poczęcia, zachowają czystość zgodnie ze swym stanem i będą nosili mały, niebieski szkaplerz. Jezus wysłuchał jej prośby i na dowód tego pokazał Urszuli w czasie objawienia mnóstwo aniołów rozdających niebieskie szkaplerze po całej ziemi (scenę tę przedstawiał fresk w klasztorze ss. teatynek w Neapolu).
Rozradowana Urszula sporządziła szkaplerze podobne do oglądanych w widzeniu i poprosiła o ich pobłogosławienie, po czym rozdzielała je wiernym. Jeszcze za życia Urszuli praktyka noszenia niebieskiego szkaplerza zaczęła się szybko rozszerzać. Po śmierci Urszuli jej duchowe córki uznały propagowanie tego szkaplerza za specjalną misję swego zgromadzenia. Dnia 7 sierpnia 1793 roku Ojciec Święty Pius VI uznał heroiczność cnót Urszuli i ogłosił ją Czcigodną Sługą Bożą.
W 1633 roku Zakon Teatynów na kapitule generalnej uznał Oblatki Niepokalanego Poczęcia oraz wspólnotę mniszek, której początek dała wizja czcigodnej sługi Bożej Urszuli, za gałęzie swojego zakonu. Od tego momentu obie wspomniane wspólnoty przyjęły nazwę Teatynek od Niepokalanego Poczęcia NMP. Księża Teatyni również podjęli się rozpowszechniania szkaplerza Niepokalanego Poczęcia, co zostało prawnie usankcjonowane przez papieża Klemensa X w dniu 30 stycznia 1671 roku. Papież ten, na prośbę teatynów, specjalnym breve apostolskim nadał odpusty i przywileje niebieskiemu szkaplerzowi (podobne do tych, które już w XV stuleciu uzyskały wspomniane koncepcjonistki). Z kolei papież Klemens XI obdarzył szkaplerz następnymi odpustami, o których wspomina w liście apostolskim z 12 maja 1710 roku.
Odpusty szkaplerza Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Osoby, które noszą szkaplerz Niepokalanego Poczęcia, mogą dostąpić odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami w następujące dni roku:
— w dniu otrzymania szkaplerza Niepokalanego Poczęcia,
— w święto Niepokalanego Poczęcia NMP,
— w święto Ofiarowania Pańskiego (2 lutego),
— w święto Wniebowzięcia NMP (15 sierpnia),
— w święto Narodzenia Pańskiego (25 grudnia),
— w niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego,
— w święto Wniebowstąpienia Pańskiego,
— w dniu św. Kajetana (założyciela zakonu teatynów – 7 sierpnia).