Lista aktualności

Na świat, w którym widzimy tak wiele zła, nasz Zbawiciel pragnie zsyłać zdroje łask. Potrzebuje do tego naszych zapalonych duchem misyjnym serc i rąk gotowych do pracy w Bożej winnicy. 

O tej historii nie dowiecie się z nagłówków największych portali informacyjnych w kraju. Jej szczegóły zna bowiem naprawdę niewielu. Zwykle są to katoliccy mieszkańcy ukraińskich miast, którzy nie widzą potrzeby, aby dzielić się tą informacją z Zachodem. Do naszego stowarzyszenia przyjechał jednak ostatnio ktoś, kto nam tę historię osobiście opowiedział...

Te przeszło dwa lata pandemii były dla nich wielkim okresem próby. Część próbowała sobie jakoś radzić. Wysyłali ludzi w świat do miejsc, gdzie restrykcje wydawały się lżejsze. Szukali sposobów, pracowali, starali się. Część twierdziła, że po prostu nie dadzą rady. Zawieszali działalność. Nie przedłużali licencji. Upadali. Ci, którzy przetrwali, mogą tej wiosny nieco odważniej snuć plany na przyszłość.

Od początku wojny z ich miasta uciekło już ponad milion ludzi. W dzielnicy, w której posługują, zamieszkanych jest dziś już tylko 25 lokali i 13 domów. Reszty ludzi już tu nie ma. Oni zostali. I wiedzą, że to nie koniec ich misji. Po obronie Charkowa trzeba przywrócić mu teraz życie. – I odminować miasto – uzupełnia ksiądz Anatolij.

Obok tej historii nie da się przejść obojętnie. Dwudziestoletni żołnierz, który w ramach wojsk ZSRR zostaje wysłany do Afganistanu. Tam pocisk wroga trafia go w nogę. Leżąc rannym mężczyzna przypomina sobie znaną z Polski historię z Lichenia. Historię ciężko rannego Tomasza Kłossowskiego, któremu życie uratowała sama Maryja. Paweł zaczyna się intensywnie modlić…

Zdarza się, że w nocy, gdy wszyscy w klasztorze głęboko już śpią, wychodzi do ogrodu z ważącym 30 kilogramów teleskopem Newtona. Aby oglądać gwiazdy. Za dnia, gdy już gwiazd nie widać, podziwia natomiast ikony i obrazy. Tych pierwszych ma w swoim pokoju całe mnóstwo. Zaś za tymi drugimi tęskni długimi miesiącami, by móc je wreszcie zobaczyć na żywo w ukochanym muzeum.

Gdy spotykamy się z ludzką krzywdą, tęsknimy za sprawiedliwością. Z drugiej strony bardzo brakuje nam zrozumienia i miłosierdzia. 
 

Nie kryje się z tym, że to właśnie kobiety miały niezwykły wpływ na jego życiowe decyzje. Wszak to także dzięki nim wybrał seminaryjną ścieżkę. To one pokazały mu, jak prawdziwy mężczyzna powinien posługiwać w życiu. 

W każdym chorym i cierpiącym spotykamy Chrystusa. Gdy niesiemy pomoc człowiekowi, który znalazł się w potrzebie, pomagamy samemu Bogu.