Lista aktualności

Polskę nadal ma w sercu, choć od trzydziestu już lat żyje na drugim kontynencie. To w Brazylii uczyli go na księdza. To w Brazylii został wyświęcony. Wreszcie: to w Brazylii posługuje jako mariański misjonarz. Pomimo to polskim językiem nadal posługuje się nienagannie. Choć w ojczyźnie bywa obecnie naprawdę rzadko. Dziś w naszym cyklu „Ja, Marianin” przepytujemy ks. Jana Bącala MIC, misjonarza posługującego w Rio de Janeiro.

Z grudziądzkiej parafii przenieśli go do czeskiej Pragi. Funkcję ekonoma domu zakonnego zamienił na duszpasterstwo w kraju, gdzie tylko dziesięć procent populacji to ludzie ochrzczeni. Pomimo to uważa, że to Czesi mogliby uczyć Polaków wiary. I wygląda na to, że rzeczywiście chyba ma rację…

Zachęcamy do zapisania się na pielgrzymka do Sanktuarium Matki Bożej w LICHENIU oraz udziału w XXV Zjeździe Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich.

Zapraszamy na jubileuszowy XXV Zjazd Stowarzyszenia Pomocników Mariańskich w Licheniu.

Gdyby nie został marianinem, pewnie byłby dziś chemikiem. Wszak drzwi Wydziału Chemii toruńskiego uniwersytetu Mikołaja Kopernika po zdanych egzaminach wstępnych stały już dla niego otworem. Bez wątpienia nastoletni Kuba mógł też rozpoczynać karierę na jednym z kierunków lingwistycznych. Dla kogoś, kto potrzebuje zaledwie czterech tygodni, aby w całości odprawić Mszę Świętą w filipińskim narzeczu bisaya, nauka języków obcych nie może być wyzwaniem. 

Mówimy o sobie, że jesteśmy ludźmi wierzącymi. Czym jest zatem nasza wiara? Jak ją rozumieć w kontekście naszej człowieczej duchowo-cielesnej jedności?

Na świat, w którym widzimy tak wiele zła, nasz Zbawiciel pragnie zsyłać zdroje łask. Potrzebuje do tego naszych zapalonych duchem misyjnym serc i rąk gotowych do pracy w Bożej winnicy. 

O tej historii nie dowiecie się z nagłówków największych portali informacyjnych w kraju. Jej szczegóły zna bowiem naprawdę niewielu. Zwykle są to katoliccy mieszkańcy ukraińskich miast, którzy nie widzą potrzeby, aby dzielić się tą informacją z Zachodem. Do naszego stowarzyszenia przyjechał jednak ostatnio ktoś, kto nam tę historię osobiście opowiedział...

Te przeszło dwa lata pandemii były dla nich wielkim okresem próby. Część próbowała sobie jakoś radzić. Wysyłali ludzi w świat do miejsc, gdzie restrykcje wydawały się lżejsze. Szukali sposobów, pracowali, starali się. Część twierdziła, że po prostu nie dadzą rady. Zawieszali działalność. Nie przedłużali licencji. Upadali. Ci, którzy przetrwali, mogą tej wiosny nieco odważniej snuć plany na przyszłość.